اگر سلول هاي بدن را بلوك هاي سازنده زندگي بدانيم ، ترانزيستورها بلوك هاي سازنده انقلاب ديجيتال هستند. بدون ترانزيستورها، تكنولوژي كه هر روز استفاده مي‌كنيد مانند تلفن‌هاي همراه، رايانه‌ها، ماشين‌ها و غيره بسيار متفاوت خواهند بود.

قبل از ترانزيستورها، مهندسان از لوله هاي خلاء و كليدهاي الكترومكانيكي براي تكميل مدارهاي الكتريكي استفاده مي كردند. لوله ها با حالت ايده آل فاصله ي زيادي داشتند. آنها بايد قبل از كار خود را گرم مي كردند غير قابل اعتماد و حجيم بودند و انرژي زيادي مصرف مي كردند. همه چيز از تلويزيون گرفته تا سيستم هاي تلفن و كامپيوترهاي اوليه از اين قطعات استفاده مي كردند، اما در سال هاي پس از جنگ جهاني دوم، دانشمندان به دنبال جايگزين هايي براي لوله هاي خلاء بودندو از چندين دهه قبل براي آن تلاش كرده بودند و در نهايت موفق شدند.

ترانزيستورها وسايلي هستند كه حركت الكترون ها و در نتيجه الكتريسيته را كنترل مي كنند. آنها چيزي شبيه يك شير آب كار مي كنند – نه تنها يك جريان را شروع و متوقف مي كنند، بلكه ميزان جريان را نيز كنترل مي كنند. با الكتريسيته، ترانزيستورها مي‌توانند سيگنال‌هاي الكترونيكي را سوئيچ يا تقويت كنند و به شما امكان مي‌دهند جريان عبوري از مدار را با دقت كنترل كنيد.

ترانزيستورهاي ساخته شده در آزمايشگاه بل در ابتدا از عنصر ژرمانيوم ساخته شده بودند. دانشمندان آنجا مي دانستند ژرمانيوم خالص عايق خوبي است. اما افزودن ناخالصي ها (فرآيندي به نام دوپينگ) ژرمانيوم را به يك هادي ضعيف يا نيمه هادي تبديل كرد. نيمه هادي ها موادي هستند كه داراي خواصي در بين عايق ها و هادي ها هستند و امكان هدايت الكتريكي در درجات مختلف را فراهم مي كنند. زمان اختراع ترانزيستورها تصادفي نبود. براي كاركرد صحيح ترانزيستورها به مواد نيمه هادي خالص نياز داشتند درست پس از جنگ جهاني دوم، بهبود در پالايش ژرمانيوم و همچنين پيشرفت در دوپينگ، ژرمانيوم را براي كاربردهاي نيمه هادي مناسب ساخت.

منبع : كاوش الكترونيك